سبك هاي معماري

فلسفه و تمدن كلايك يونان و روم باستان، شالوده فكري و اجتماعي تمدن مغرب زمين را تشكيل مي دهد و طي 2500 سال گذشته، همواره فلسفه كلاسيك در بينش ذهني و كالبد فيزيكي تمدن غرب مشهود بوده است. معماري غرب نيز از اين امر مستثنا نبوده و معماري كلاسيك پيوسته در كليه دوران هاي تارخي مغرب زمين مطرح بوده است.

در سرزمين غرب، معماري يونان و روم باستان به عنوان معماري كلاسيك ناميده مي شود. در طي قرون وسطي، معماري رومانسك (رومي وار) و پس از آن معماري رنسانس و باروك، با الهام از معماري كلاسيك عصر باستان طراحي مي شدند. در طي قزون 18 و 19 ميلادي، معماري نئوكلاسيك (كلاسيك جديد) مهم ترين سبك معماري در غرب بوده است.

اين سبك از معماري متعلق به معماري پيش از اسلام ايران مي باشد، تاريخ ايلام و ايران از آغاز به هم گره خورده چرا كه ايران زادگاه اصلي ايلاميان بوده است. در اين راه متاسفاه از معماري ايلامي اطلاع زيادي در دست نبوده و تنها مي توان به نقش مهرهايي كه مربوط به دوره اوليه ايلام بوده و يك نقش برجسته مربوط به نينوا كه در دوران آشوري بنا شده اشاره كرد.

بناهاي شاخص در معماري ايلامي 

محوطه قديمي زاغه در دشت قزوين، تپه سيلك كاشان، معبد چغازنبيل مربوط به دوران  ايلاميان، تپه هگمتانه و نوشيجان تپه در استان همدان از نمونه‌هاي  معماري ايلامي هستند. نمونه ديگر اين دوران، معماري مادي استودان‌ها است كه برخي از آنها را در دكان داوود در نزديكي سرپل ذهاب، در فخريك كردستان و… ميتوان مشاهده كرد.

سبك معماري ديكانستراكشن سبكي از معماري است كه توسط ژاك دريدا فيلسوف معاصر فرانسوي بنيان گذاري شد، او يكي از فلاسفه مكتب پساساختارگرايي است.

ديكانستراكشن در فارسي به معناي ساختارزدايي، شالوده شكني، بنيان فكني، ساختار شكني و بنيان فكني ترجمه شده است. چون عده اي از ساختارگرايان با عقايد ساختارگرايانه به مخالفت برخاستند و به مكتب ديكانستراكشن متمايل گرديدند، به اين مكتب  پساساختارگرايي نيز گفته مي شود.

ساختارگرايان معتقدند با استفاده از استدلال استقرايي و بررسي نظم پديده هاي مشابه و تكراري مي توان روابط پديده ها را كشف كرد و چون همه اعمال انسان از ضمير ناخودآگاه او شكل مي گيرد، اين تكرار و نظم در پديده هاي انساني وجود دارد، در حالي كه ديكانستراكشن ها معتقدند هر پديده و هر متني، ماهيت مستقل خود را دارد و هيچ دو فرد يا پديده مشابه و تكراري وجود ندارد.

در بيان معماري «حباب، معماري هواست: سازه بادي كه با عضو نازكي پوشيده شده و در حفره هاي ساختمان جاي گرفته و سراسر سازه از بالا تا پايين را پوشانده است؛ حباب ها فضاي نرمي را در داخل و سازه ي سختي را در خارج به وجود آورده اند كه سبب شده فضاي موجود و فضاي جديد با يكديگر تركيب شوند.». ايده ي حباب ها الهام بخش كاربرد خلاقانه ي مصالح بوده تا محيطهاي معماري حبابي كه تا به حال از لحاظ سازه اي طراحي نشده و يا فاقد كيفيت تجربي هستند.